Z wełną czesankową nie miałam bezpośredniego kontaktu aż do teraz. Jakoś tak się złożyło. Owszem, widziałam gotowe projekty, nawet mi się podobały, ale nie na tyle, bym chciała się z nimi zmierzyć. Może trochę przerażała mnie technika dziergania na rękach i stąd moja rezerwa do czesanki. 

Końcem lutego odwiedziła mnie koleżanka, bez zbędnego wstępu wyjęła jakiś wnętrzarski magazyn, a w nim na dużym zdjęciu panoszył się szary grubaśny pled. 
I pytanie: zrobiłabyś? 
Oczywiście, nie odmówiłam. Zaskoczył mnie tylko wybrany przez nią kolor, ale w końcu nie mnie będzie ten pled otulał.

Zajrzałam wczoraj na bloga i trudno było mi uwierzyć, że od dwóch miesięcy nie zamieściłam żadnego posta, chociaż w tym czasie z drutów zeszło kilka udziergów.  Ze sporej ich sterty  wybrałam wełniany kardigan. Wykorzystałam piękną, słoneczną pogodę oraz koleżankę.